Pracę nad tym cyklem rozpoczęłam w trakcie wyjątkowo długiej i ponurej zimy. Fotografie powstawały więc niemal w mroku i w oczekiwaniu na światło, kolor i wiosnę. Szukałam inspiracji w martwych naturach okresu baroku, wracając do dzieł Rachel Ruysch, Marii van Oosterwijk, czy Jana Davidszoona de Heem. Na ich obrazach, kwiaty wyłaniają się z czarnego tła dzięki delikatnym muśnięciom światła padającego z oddali i mimo bujnych kształtów i intensywnych barw, nieodmiennie opowiadają o przemijaniu. Są niczym aktorzy dramatu, którzy stoją na tonącej w ciemności scenie. Przez ten krótki moment cała uwaga skupiona jest tylko na nich, reszta pozostaje w cieniu...